Argentinië: San Juan

Na ons verblijf in Mendoza werd de reis voortgezet richting het noorden. Het volgende tussenstation: San Juan. Dit plaatsje was onze 'thuishaven' voor het bezoeken van twee schitterende natuurparken in de provincie: "Cañon de Talampaya" en "Valle de la Luna (maanvallei)." Aldus hebben wij in San Juan een autootje gehuurd om op één dag beide parken te kunnen bezoeken, een klus waarmee we van 's ochtends 7 uur tot rond middernacht bezig zijn geweest. Best zwaar dus, maar tegelijkertijd één van de meest indrukwekkende dingen die we hebben gezien in onze reis. De heenreis op zich was al een feest: Het zien opkomen van de zon, een prachtig uitzicht reikend tot in de oneindigheid, en de eenzame verlaten wegen met zo nu en dan onaangekondigde gaten c.q. kuilen in de weg. De twee parken zelf bestonden uit de meest bizarre door de natuur gevormde rotsen en gesteentes. Vooral het oneindige en woestijnachtige kurkdroge karakter was erg indrukwekkend.
De terugweg, in het stikkedonker inmiddels, was op zich alweer een nieuw avontuur aangezien je daar voor de gekste situaties komt te staan op de weg. Voorbeelden zijn overstekende paarden, op straat slapende honden en spelende kinderen, auto's die gewoon stilstaan op de weg zonder enige verlichting. Tel daarbij op het gebrek aan straatverlichting, bewegwijzering en brakke wegen, en je komt tot de conclusie dat je toch je aandacht erbij mot houden.
Onderweg werden we tevens nog overvallen door de schoonheid van een nachtelijke sterrenhemel, iets wat ons onmiddelijk dwong tot het inlassen van een tussenstop. Auto aan de kant gezet, en genieten maar: Een hoeveelheid fonkelende sterren die niemand tellen kon, tegen een volmaakt donkere achtergrond, daarbij de meest verheven vorm van stilte.....

Kijkt u snel verder in deze serie over..... San Juan:

Onderweg


"Blik op de weg": Eerste tussenstop 's ochtends vroeg




Ook onderweg was er ook dit natuurschoon
te bewonderen


Cañon de Talampaya


Welkom in Cañon de Talampuya!




Wij hadden er het 'rotsvaste' vertrouwen in
dat het een mooie dag zou gaan worden




Hier en daar wat gruis en gesteente...




Woestijndroge grond met kolossaal hoge rotsen




Van hieruit kon je bijvoorbeeld "biertje?"
roepen, en dan kreeg je het via een echo
nog drie of vier keer terug te horen (uiteraard
kon dit verschijnsel beproefd worden
met elk ander willekeurig te kiezen woord)




Nog meer moois.....




In al die droogte blijken er ook nog hier en
daar bomen of struiken te kunnen groeien




Voetpad richting oneindigheid




Zie de verscheidenheid aan deze rotsvormen




'Harstikke doot' na het bezoek aan het eerste park


Valle de la Luna


Tja, daar sta je dan, te mediteren 'met je gezicht'




Zie hier het maanlandschap, volgens
overlevering gevormd door de dinosauriërs




Ook hier een niet al te lelijk uitzicht




Het was vast stevig aan'poten' hier voor de Dino's...




Bizar hoe hier te midden van rotsen opeens
een struikje weet te groeien




Generale repetitie van de zogenaamde 'moonwalk'




Checkt u dit reusachtige op een dier gelijkend gevaarte




Vééééét!




Zie hier uit het niets opeens een conglomeratie aan
begroeiing, met een dikke kaktus op de voorgrond




Zo tegen het einde van de dag kwamen we
dit setje steentjes nog tegen




Te midden van al dit natuurgeweld een knappe
jongen op de voorgrond




Hier ziet u een soort verdwaalde zuil tegen
een rode rotswand als achtergrond...




En hier de skitterende bijbehorende perspectieffoto




On the way back...




Wat een stelletje ongeregeld ook he, een beetje
sterren liggen kijken op 't midden van de straat