Brazil - Fortaleza deel 2

Donderdagavond, 8 december, 18.55 uur.
Exacte locatie: Hangmat ergens op een balkon in Fortaleza.
Omgevingsvariabelen: Buitentemperatuur “niet zo koud als we gewend zijn”.
Hulpmiddelen: Lome zonnige klanken van Gentleman reggae

Op veler verzoek volgt nu een verslag waarin de auteurs op geen enkele wijze beticht kunnen worden van een liefkozende houding jegens de consumptie van het goudgele gerstenat dat in alle kringen van de samenleving genuttigd wordt. Elke ogenschijnlijke relatie of prijzende woordkeuze met betrekking tot dit heerlijke goedje berust louter op toeval en hieraan kunnen dan ook geen enkele rechten worden ontleend.

En zo zijn we, na veel uitstellen van de zware toewijzing om het thuisfront op de hoogte te houden, uiteindelijk toch in ons 2e verslag vanuit Brazilie beland. Buiten de dagelijkse beslommeringen[1] waar we ons toch doorheen moeten zien te slaan, maken we ook nog leuke dingen mee.

Zo hebben we ons vorige week aan het fenomeen surfen gewaagd. Stoer als we ons voelden vonden we surfshirtjes natuurlijk niet nodig. Dit leverde al meteen de nodige hoeveelheid aan schaafwonden op. Ook waren de uitzonderlijk hoge golven ons niet bepaald goedgezind. Na eindeloos uitputtend gepeddel en een immer voortdurende strijd op leven en dood om te voorkomen dat ons surfboard een eigen leven ging leiden richting rustig peddelwater, smeet de 1e beste bries ons al weer 10 min. peddelen terug. Maar, zoals de gulden surfvuistregel hier luidt: “Never give up, never stop paddeling. “ De 2e keer (met shirt) werd het er al niet veel beter op, ware het niet dat Ruben een poging ondernam om de gehele Atlantische Oceaan tot zich te nemen wat in oud-Braziliaans “vomitar” ontaardde. De keren dat we een golf te pakken hadden.. euuh, of de golf ons... mochten we meteen ervaren wat een wannabee whipe-out inhield. Hoe dan ook, we blijven vol goede moed.....

Zaterdagochtend 3 december, 07.30 uur: Luid gebonk op de deur van de slaapkamer. Met veel tam-tam en grote haast (om de drukte in het verkeer voor te zijn) begaven we ons met consorten op weg richting Mundaú, een paradijselijk dorpje aan het strand zo’n 150 km van Fortaleza.
De heenreis op zich was al een grote lust voor het oog en vormde hiermee een indicatie van al het moois dat ons te wachten stond dit weekend, en ook ons nog te wachten staat in onze komende reizen door de rest van Brazilië. Lange bochtige wegen door het wilde en adembenemend mooie landschap, wegen die leken te verdwijnen in de oneindigheid, schenen op te gaan in de kleur van het strakke hemelsblauw.

Na deze drie uur durende tocht door al dit moois kwamen we aan in Mundaú. Bij het het betreden van onze ‘pousada’ werden we op ons eigen balkon getrakteerd op een bizar mooi uitzicht over de zee. Ook het bijbehorende zwembad, met mogelijkheid tot het serveren van bepaalde units (ook wel bekend als apparaten, doktersadviezen) aan het water, was niet geheel misselijkmakend.

Allereerst waagden we ons natuurlijk op het strand. Dit was echt precies het plaatje zoals je dat in films en op foto’s ziet: strakblauwe lucht, witte stranden, palmbomen, vissersbootjes en helder gekleurde zee. Daar hebben we meteen een potje gevoetbald met jeugdig lokaal voetbaltalent. Ook zijn ons daarna nog de basiskneepjes van de ‘capueira’ bijgebracht, wat ongetwijfeld een aantal onwennige en totaal ongecontroleerde moves opgeleverd moet hebben. Als afsluiting van deze inspannende activiteiten hebben we dan ook nog het overdreeeeven warme en zoute zeewater nog verkend.

’s Avonds hebben we een beetje door het dorp geslenterd, op zoek naar iets wat op een vorm van uitgaan leek. Daar was het echter te uitgestorven en te afgelegen voor.
Later op de avond zijn we het strand weer opgegaan, op zoek naar een plek waar we de sterren goed konden bekijken. Na een flink stuk lopen waren we eindelijk ergens beland waar we geen last meer hadden van enig kunstmatig licht. In bijna een volmaakte stilte en duisternis (!) werden we opgeslokt in één grote sierlijke zee van fonkelende sterren. Ondanks het smetje van de aanwezigheid van hier en daar een wolk; een volmaakt donkere hemel, daartegenover de fel schitterende sterren. Het waren er zo immens veel, zo helder, ze leken de stilte om ons heen een soort van over te nemen. Bij het kijken ernaar werd je haast duizelig, er was (leek) geen einde aan. Toen we plotseling in de volkomen stilte weer geluid vanaf planeet aarde waarnamen in de vorm van geritsel achter ons in de struiken, kwamen we tot het besef dat het misschien toch niet helemaal veilig was om zo in het donker veraf gelegen te blijven zitten. Langzaamaan zijn we toen weer teruggegaan richting pousada, om vervolgens heerlijk te gaan slapen.

De daaropvolgende zondag zijn we, na een heerlijk ontbijt, zo rond het middaguur vertrokken vanuit Mundaú. Onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt bij wederom een ander strandparadijsje (Fleixeiras) om daar uitgebreid te lunchen en zandwerpgevechten te houden in zee.
Zo richting het einde van de middag hebben we definitief weer koers gezet richting Fortaleza. Maar elke meter die we reden, waren we verstomd van het natuurschoon om ons heen. Vooral in het beginstuk zijn we om de haverklap gestopt om ook maar een glimp ervan te kunnen vangen in een foto. Langzaam maar zeker bereikten we in de avond onze eigen “Fortaleza-residence” weer. Op naar een nieuwe week met nieuwe beslommeringen.....

[1] Dagelijkse beslommeringen: (opstaan, ontbijt met versgeperst vruchtensap, Portugese lesjes doen, ‘n overdadige lunchpartij (jaja jongens, met saus) waarbij menig diner in Holland tot een nietzeggend tussendoortje verbleekt en een broodnodig verblijf op het strand om bij te komen van dit alles)