Brazil - Fortaleza deel 3

Donderdagavond, 5 januari, 21.15 uur
Exacte locatie: Hangmat ergens op een balkon in Fortaleza.
Omgevingsvariabelen: Voor ons geen witte kerst dit jaar
Hulpmiddelen: Terug van weggeweest, een heerlijk Antartica biertie

En zo bevinden wij ons op dit moment ergens net in het nieuwe jaar nog steeds vlak onder de evenaar. Daar we een voortdurende strijd voeren om niet overmand te worden door het Braziliaanse ritme, hebben we ons ook nu weer moed ingedronken om wederom een bevredigend schrijfwerkje af te leveren voor de thuisblijvers onder ons.

Voor de kritische lezer onder u bestaat er de uitdaging om te bepalen waar in het verhaal de realiteit ver te zoeken is. Het is ook aan diezelfde lezer om vast te stellen waar de beschreven levenswandel nog te rechtvaardigen is en waar deze botst met uw ongetwijfeld scherp geoefende eigen geweten. Om deze en andere genuanceerde redenen achten wij een rechtsgeldige disclaimer niet noodzakelijk.
Hoe dan ook, de gulden regel blijft:
1 We zijn onschuldig
2 Hebben we het wel gedaan, dan treedt regel 1 in werking

A alta roda...
Weinig nieuws valt er te verhalen over de dagelijkse verplichtingen die ons iedere dag overmannen. Lastig te beschrijven zijn de verbaasde of smachtende blikken die we dagelijks op ons geworpen krijgen alszijnde toeristen in een no-tourist-area. Ook is het nu sinds enkele weken een feit dat er op dagelijkse basis 2 overdreeeven negroide getinte Hollanders in de lokale sportschool proberen op te boksen tegen het buitenproportionele machtsvertoon van de Braziliaanse krijgers. Hoe vet!

Even wachten op een nieuw biertje...
Ok, hij kan weer!

Comprar uma prancha...
Vorige week was het dan eindelijk zover; we gingen ons eigen surfboard kopen! Na verwoedde pogingen om te onderhandelen in een en dezelfde taal, wisten we het uiteindelijk op een akkoordje te gooien. Blij als een kind sprong Pascal de zee in om zijn nieuwe speeltje uit te proberen. Diepbedroefd kwam hij even later de zee uit om op te merken dat de achterkant reeds opengereten was door gesteente dat zich op de ondiepe zeebodem bevond. Maar niet getreurd, de reparatie kon dezelfde dag nog tegen een zacht prijsje plaatsvinden. Na reparatie werd het board door een lokale amigo op de imperiaal van zijn “Gol” gelegd. Wederom blij als een kind vernam Pascal het nieuws van het gerepareerde board om datzelfde board vervolgens door de wind gegrepen zien te worden en even verderop weer neergesmeten te zien. Gelukkig was de reparateur snel in de gelegenheid om de afgebroken vin weer aan te lijmen. Dit kwam goed uit daar er de volgende ochtend een surftrip gepland stond naar Iguape (mooie golven, rustig peddelwater en hoge duinen zo’n 50km ten zuiden van Fortaleza). Was de surfboard-soap dan nu eindelijk ten einde?

Welnu, geachte kijkbuis-kinderen, het antwoord is neen. De maagdelijkheid van Ruben’s surfboard bleek door een mirakel immers nog onaangetast te zijn. Eenmaal ‘goed’ op weg bleken de boards niet dermate veilig te zijn bevestigd als tevoren gedacht. De surfboards meenden namelijk door de hoge rijsnelheid van meer dan 100 km/h en de daardoor extra gegenereerde liftkracht, te moeten opstijgen. Hierop braken de zich reeds in erbarmelijke staat bevindende bevestigingsstrips, vlogen twee van de drie boards van de auto af om daarna net ontweken te worden door de twee auto’s die achter ons reden. Het vijf-man sterke surfgezelschap verliet de auto om het resultaat van dit hartverscheurende tafereel in ogenschouw te nemen. Tegen elke verwachting in lag het board van Pascal nog veilig en ongehavend op de imperiaal, terwijl dit keer eindelijk Ruben’s board er flink aan had moeten geloven: Drie afgebroken vinnen, enkele gaten en verder ook nog zwaar gehavend, ook wel bekend als dikke ellende. Uiteindelijk waren er toen nog twee surfbare surfboards en twee bodyboards over, waarmee wij allen geprobeerd hebben de gehele dag de golven te bedwingen. Het leven van een surfheld in wording gaat niet over rozen...

A vida dura em Canoa Quebrada
Zaterdagochtend 17 december 2005, TE vroeg in het weekend voor kerst; een nieuw avontuur staat ons te wachten, waar we ons op dat moment nog op geen enkele manier bewust van waren. Volgens de Lonely Planet een gezellig feestdorpje en een leuke plek om andere reizigers te ontmoeten: Canoa Quebrada, tot voor kort niet meer dan een stukje woestenij, nu getransformeerd in een ware conglomeratie van uitbundigheid. Om een indicatie op de schaal van Richter van de entourage in dit feestparadijs te geven, volgen hier enkele speciaal op de lezer toegespitste metaforen.
Canoa Quebrada is als:
- een congres, maar dan zonder lezingen
- de loveparade, maar dan zonder wagens en met reggae
- carnaval in Rio, maar ook zonder wagens en bizarre outfits
- Mayday in Dortmund, maar dan zonder de laser/geluidsinstallatie
- Koninginnedag in Amsterdam, maar dan zonder koningin
- Velddienstdag in Den Haag, maar dan zonder velddienst
- Boerenkool met worst op een ijskoude dag, maar dan zonder kou
- Als een Unox soepje op 1 jan. in Eindhoven, maar dan niet in Eindhoven
- Als een optreden van Drunx & D’Rastic, maar dan zonder Drunx
- Als een afscheidfeest in de Asta, maar dan zonder afscheid
- Als karaoke in Antwerpen, maar dan zonder Vincent
- Als de Nijmeegse Vierdaagse, maar dan zonder wandelaars

De boodschap moge inmiddels een zekere mate van duidelijkheid bevatten. Voor de minder kwieke lezers kan er een schriftelijk verzoek worden ingediend voor een op de desbetreffende persoon toegespitste metafoor. Hoe dan ook...

Bij aankomst kon het zware werk al snel beginnen. Na een korte rustpauze in de pousada moesten we tegen wil en dank al weer op weg naar het strand. Alsof we nog niet genoeg te verduren hadden gehad, bleek er op het strand tot overmaat van ramp ook nog van ons verwacht te worden te participeren in het consumeren van een passende hoeveelheid bespottelijk goedkope biertjes en diverse garnituren. Maar de lijdensweg bleek nog niet ten einde. Na een overdadig diner en een hazenslaapje in de pousada werden we alweer geacht om de zoveelste koe bij de horens te vatten.
Het zeventallig gezellige gezelschap begaf zich vanaf de rustig gesitueerde pousada in de richting waar de reggaedeunen vandaan kwamen. Eenmaal de heerlijkheid van Canoa Quebrada bereikt te hebben, werd het volgende straatbeeld aangetroffen: Een uitzinnige menigte die tevergeefs probeerde op te varen tegen de voortdurend aanhoudende, maar liefst 35 eurocent kostende caipirinha-stroom, lome reggaebeats die het geheel in goede banen trachten te leiden en te behouden, een aangenaam gebrek aan Europese toeristen, en een nog aangenamer gebrek aan Nederlands Tokkie-volk ter plaatse. Kortom: Het kan minder gezellig.
Na een tijd, tijden en een halve tijd onszelf staande te hebben gehouden in deze misere, bleek er tot ieders ongenoegen verderop ook nog een heus live reggaesspektakel plaats te vinden, welke toegejuichd werd door een grote menigte als ware het een concert van De Sjonnies.

Teneergeslagen van al deze waanzin richtten wij onze schreden naar het strand, om daar eindelijk eens van onze welverdiende rust te genieten. Hierbij voltrok zich voor ons netvlies een prachtig alledaags natuurverschijnsel. De stilte van de vredige nacht, de maan die het strand op onbeschrijfelijk bijzondere wijze belichtte en een prachtig wolkenpatroon die het maanlicht in staat stelde de aarde te bereiken, maakten allen plaats voor een vuurrode bol, ook wel bekend als de zon, die oprees vanuit de tot in de oneindigheid reikende zee; een nieuwe dag.
Voor de argwanende, voorbarige, sceptische en tevens kritische lezer onder u het volgende: De beschouwing van dit zojuist geschetste tafereel vond eerlijk waar in de ware nuchterheid des geestes plaats.

De nieuwe dag waarin we zojuist beland waren, bleek in niets onder te doen voor de voorgaande dag. Na opnieuw een lange dag zwoegen aan het strand, deed zich in de latere avonduren een nieuw fenomeen voor. Zoals elke zondagavond in Canoa Quebrada, stond ook deze avond in het teken van een gezellig samenzijn op het strand, begeleid door de inmiddels onmisbare reggaetunes en een bescheiden kampvuur. Er werd lustig op losgedansd in de “peace-bar” hetgeen leidde tot, een voor de notoire bezoeker karakteristieke, meedeinende vloer.
Terwijl Pascal en ik dit geheel op bescheiden afstand aanschouwden om er een mooi plaatje van te kunnen schieten, drong tot ons beiden het besef door dat het ultieme Brazilie gevoel zojuist bezit van ons had genomen. Voor het eerst bleken wij in staat te zijn onze gedachten even te verzetten van onze geliefde ondergesneeuwde vrienden en familie in Nederland, het dagelijkse fileleed aldaar en de dagelijkse stress die ons hier ten deel valt, naar een vredig gevoel van innerlijke harmonie en rust...

A grande viagem
En zo is het einde van deze epos te Fortaleza al in zicht. Op dit moment zijn wij druk doende ons voor te bereiden op een lange busreis naar Rio. Deze zal een niet geringe 46 uur in beslag nemen en een afstand van 2823km beslaan. Je kunt deze afstand vergelijken met een tripje vanuit bijvoorbeeld Parijs naar Moskou, 183 retourtjes Schoonhoven - Bergambacht of 33 keer een enkeltje Soest - Den Haag.
Maar wees niet getreurd, ook gedurende deze reizen zullen wij het internet blijven vervuilen met onze eigen kenmerkende stijl van verslaggeven en de daarbij behorende kiekjes.